Κοίτα να δεις τι βρήσκει κανείς άμα ψάχνει. Παλιές φωτογραφίες από διακοπές. Πάντα μου άρεσε να βλέπω παλιές φωτογραφίες. Πάνω από όλα για να μη ξεχνάω πως φτάσαμε σήμερα εδώ.
Πραγματικά θεωρώ ότι ήταν αξέχαστες εκείνες οι εποχές. Ποιος δε θυμάται τα γέλια της Έλλης στα πειράγματα του Κάρολου, τα πικάντικα ανέκδοτα του Γιώργου, ποιός μπορεί να ξεχάσει τη ξαδέρφη του Γιώργου τη Δήμητρα που αν και είχε προστεθεί στη παρέα τελευταία είχε καταφέρει να γίνει η ψυχή της. Πόσα πράγματα περάσαμε μαζί. Πόσα πράγματα έχω να θυμάμαι από εκείνη την εποχή. Απορώ με μερικούς που θέλουν -λένε - σήμερα να τη ξεχάσουν και να τη διαγράψουν από τη μνήμη τους. Δε θέλουν - λένε- να ξύνουν παλιές πληγές. Δε θέλουν - λένε - να προκαλούν. Mα γίνονται αυτά;
Τότε δεν ήταν που περνάγαμε όλοι καλά - έστω και με δανεικά. Τότε δεν ήταν που δεν είχαμε σκοτούρες και μνημόνια να μας αναγκάζουν να "δείχνουμε" στους άλλους προβληματισμένοι και σκεπτικοί. Το μόνο που μας ένοιαζε τότε, ήταν να περνάμε καλά. Που χρόνος για διάβασμα. Τώρα καταλαβαίνω το Μιχάλη που δε πρόλαβε να διαβάσει το μνημόνιο και πήγε να το ψηφίσει. Πόσα πράγματα είπαμε και εμείς ότι θα κάνουμε και δεν προλάβαμε. Πόσα πράγματα είπαμε ότι θα αλλάξουμε και δεν προλάβαμε.
Τότε κάναμε ότι θέλαμε και δε δίναμε λογαριασμό σε κανένα. Είναι αλήθεια πως τότε δε μας ένοιαζε ποιος πληρώνει το λογαριασμό. Είχαμε λεφτά. Δεν μας πείραζε που πάντα οι άλλοι πληρώνανε το λογαριασμό. Στους άλλους έφτανε που έβλεπαν τα δικά τους παιδιά να περνάνε καλά και να διασκεδάζουν.
Τα δικά τους παιδιά. Όλοι τα αγαπούσαν και όλοι ήθελαν να κάνουν μαζί τους παρέα. Ακόμα και ο Μάκης του άρθρου 99 που σήμερα από μια παρεξήγηση δε τον κάνουν παρέα ήταν στη παρέα μαζί με τον Κωστάκη το αγαπημένο παιδί του Αντρέα.
Το χειμώνα η παρέα ξημεροβραδιαζόταν στο "κωλόσπιτο" που έλεγε γελώντας ο Βαγγέλης και τα καλοκαίρια κατηφόριζαν στην Ελούντα. Όλοι μαζί. Μια παρέα. Τώρα που το σκέφτομαι θυμάμαι μερικές βραδιές να πηγαίνουν όλοι μαζί στο σπίτι του Άκη, κάτω από την Ακρόπολη. Ήταν πολύ ωραίο σπίτι με ακριβό γούστο. Είχε δουλέψει πολύ σκληρά για χρόνια με γερμανούς και είχε κάνει το κομπόδεμα του.
Δεν πείραζε κανένα που οι άλλοι πληρώνανε πάντα το λογαριασμό. Υπήρχαν λεφτά - έστω και αν ήταν δανεικά. Ωραίες στιγμές. Ανέμελες. Την ιστορία τη γράφουν οι παρέες. Και η αλήθεια είναι ότι αυτή η παρέα θα μας μείνει αξέχαστη. Πόσα πράγματα μας άφησαν για να θυμόμαστε σήμερα.
Anageos
Πραγματικά θεωρώ ότι ήταν αξέχαστες εκείνες οι εποχές. Ποιος δε θυμάται τα γέλια της Έλλης στα πειράγματα του Κάρολου, τα πικάντικα ανέκδοτα του Γιώργου, ποιός μπορεί να ξεχάσει τη ξαδέρφη του Γιώργου τη Δήμητρα που αν και είχε προστεθεί στη παρέα τελευταία είχε καταφέρει να γίνει η ψυχή της. Πόσα πράγματα περάσαμε μαζί. Πόσα πράγματα έχω να θυμάμαι από εκείνη την εποχή. Απορώ με μερικούς που θέλουν -λένε - σήμερα να τη ξεχάσουν και να τη διαγράψουν από τη μνήμη τους. Δε θέλουν - λένε- να ξύνουν παλιές πληγές. Δε θέλουν - λένε - να προκαλούν. Mα γίνονται αυτά;
Τότε δεν ήταν που περνάγαμε όλοι καλά - έστω και με δανεικά. Τότε δεν ήταν που δεν είχαμε σκοτούρες και μνημόνια να μας αναγκάζουν να "δείχνουμε" στους άλλους προβληματισμένοι και σκεπτικοί. Το μόνο που μας ένοιαζε τότε, ήταν να περνάμε καλά. Που χρόνος για διάβασμα. Τώρα καταλαβαίνω το Μιχάλη που δε πρόλαβε να διαβάσει το μνημόνιο και πήγε να το ψηφίσει. Πόσα πράγματα είπαμε και εμείς ότι θα κάνουμε και δεν προλάβαμε. Πόσα πράγματα είπαμε ότι θα αλλάξουμε και δεν προλάβαμε.
Τα δικά τους παιδιά. Όλοι τα αγαπούσαν και όλοι ήθελαν να κάνουν μαζί τους παρέα. Ακόμα και ο Μάκης του άρθρου 99 που σήμερα από μια παρεξήγηση δε τον κάνουν παρέα ήταν στη παρέα μαζί με τον Κωστάκη το αγαπημένο παιδί του Αντρέα.
Το χειμώνα η παρέα ξημεροβραδιαζόταν στο "κωλόσπιτο" που έλεγε γελώντας ο Βαγγέλης και τα καλοκαίρια κατηφόριζαν στην Ελούντα. Όλοι μαζί. Μια παρέα. Τώρα που το σκέφτομαι θυμάμαι μερικές βραδιές να πηγαίνουν όλοι μαζί στο σπίτι του Άκη, κάτω από την Ακρόπολη. Ήταν πολύ ωραίο σπίτι με ακριβό γούστο. Είχε δουλέψει πολύ σκληρά για χρόνια με γερμανούς και είχε κάνει το κομπόδεμα του.
Δεν πείραζε κανένα που οι άλλοι πληρώνανε πάντα το λογαριασμό. Υπήρχαν λεφτά - έστω και αν ήταν δανεικά. Ωραίες στιγμές. Ανέμελες. Την ιστορία τη γράφουν οι παρέες. Και η αλήθεια είναι ότι αυτή η παρέα θα μας μείνει αξέχαστη. Πόσα πράγματα μας άφησαν για να θυμόμαστε σήμερα.
Anageos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου