οι λήσταρχοι και οι λίσταρχοι

Η λίστα Λαγκάρντ, με τους περίπου 2000 Έλληνες οι οποίοι έχουν καταθέσεις στην Ελβετία, δεν μπορεί λέει να χρησιμοποιηθούν γιατί έχουν αποκτηθεί παράνομα. Έτσι έχουν αποφανθεί ο Βενιζέλος και ο Παπακωνσταντίνου.

Ένας υπάλληλος τράπεζας της Ελβετίας είχε δημιουργήσει αντίγραφα των καταθετών και παρέδωσε τα CD στη Λαγκάρντ. Με τις λίστες αυτές η Γερμανία, η Γαλλία,η Ισπανία, κατάφεραν να εισπράξουν από τους φοροφυγάδες καταθέτες δισεκατομμύρια, για να μην τους οδηγήσουν στη φυλακή. Στην Ελλάδα βέβαια, οι δυο υπουργοί, ευαίσθητοι νομικά, δεν θέλησαν να χρησιμοποιήσουν τη λίστα γιατί λέει ήταν προϊόν υποκλοπής.

Έτσι παρέμειναν στο να υποκλέπτουν το εισόδημα του συνταξιούχου. Άλλωστε με κανέναν συνταξιούχο δεν τρώνε στο ίδιο τραπέζι, ούτε συχνάζουν στα ίδια μαγαζιά,ώστε να μην μπορούν να τον κοιτάξουν στα μάτια. Με τους λίσταρχους όμως… Είναι τραγικό το πώς χρησιμοποιείται η νομιμότητα για να καλύψει ένα έγκλημα,την ώρα μάλιστα που ψηφίζουν δεκάδες νόμους για να δημιουργήσουν πλέγμα νομικής ασφάλειας στον εαυτό τους και συμφέροντα με τα οποία είναι φιλικοί και χαριτωμένοι.

Είναι σαν τον τύπο που του είπαν ότι ο αδελφός του έχει σκοτώσει 20 ανθρώπους και εκείνος ρώτησε «πού το ξέρετε;» «Μα το διαβάσαμε στο ημερολόγιο του» του απάντησαν. Και εκείνος οργισμένος τους είπε «τι διαβάσατε το ημερολόγιό του, αυτό είναι παράνομο». Βενιζέλος και Παπακωνσταντίνου, δεν θέλουν να παρανομήσουν λοιπόν. Δεν θέλουν να μιλήσουν για τον θάνατο αλλά για τα προσωπικά δεδομένα. Δεν πρόκειται για υποκρισία, αλλά για εξυπηρέτηση συμφερόντων. O νόμος για τα προσωπικά δεδομένα, τον οποίο έχουν δημιουργήσει ως απαύγασμα Δημοκρατίας, δεν αφήνει να «παρανομήσουν», ούτε να σώσουν την Ελλάδα με άλλο τρόπο πέρα απ” το να τσακίσουν τους εργαζόμενους σε αυτή τη χώρα. Είναι ένας νόμος ο οποίος ενώ εμφανίστηκε ως η Ιερή γελάδα της Δημοκρατίας είναι Ιερά Εξέταση. Και τον πέρασαν με πρόσχημα τις κρυφές κάμερες του Τριανταφυλλόπουλου.

Μέχρι τότε ο νόμος προέβλεπε σαφώς πως τα προσωπικά δεδομένα είναι προστατευμένα, εκτός από τις περιπτώσεις που εξυπηρετείται το Δημόσιο συμφέρον. Αν ένας δημοσιογράφος έχει τον τραπεζικό λογαριασμό ενός υπουργού ο οποίος έχει μερικές δεκάδες εκατομμύρια και τον δημοσιεύσει για να αποκαλύψει την κλεψιά, θα διωχθεί κακουργηματικά για παραβίαση προσωπικών δεδομένων. Αν έχεις μια συνομιλία η οποία αποδεικνύει πως κάποιοι σκοπεύουν να σε σκοτώσουν και την δημοσιοποιήσεις, δεν θα πάνε αυτοί φυλακή αλλά εσύ. Ο δε εισαγγελέας είναι υποχρεωμένος να μην το λάβει υπόψιν του. Αυτή τη φορά φάνηκε καθαρά, ολοκάθαρα γιατί έγινε αυτός ο νόμος. Για την συγκάλυψη και όχι για να προστατεύσει τα δημοκρατικά θέσφατα τα οποία έτσι κι αλλιώς κάνουν παλιοκούρελα ψηφίζοντας άλλους νόμους.

Αν ο Βενιζέλος, ο Παπακωνσταντίνου και όλοι οι λήσταρχοι του τελευταίου ευρώ ήθελαν να πιάσουν τους λίσταρχους της Ελβετίας, αλλά κωλύονταν νομικά, μπορούσαν απλώς να αλλάξουν το νόμο. Όπως κάνουν σε χιλιάδες άλλες περιπτώσεις. Ο Βενιζέλος αλλάζοντας σε έναν νόμο εφτά λέξεις, δεν άφησε να μπουν φυλακή 400 Θεσσαλονικείς, η αφρόκρεμα της πόλης οι οποίοι ήταν υπόδικοι για παράνομες μεταγραφές φοιτητών με πλαστά στοιχεία, από χώρες των Βαλκανίων. Και ο Παπακωνσταντίνου με νόμο πάλι, νομιμοποίησε τις παρανομίες του Mall και των εργολάβων που θα πήγαιναν φυλακή για τα παράνομα λατομεία. Αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν νόμο για να σώσουν τη χώρα. Οι σωτήρες των προσωπικών δεδομένων.

Αναδημοσίευση koutipandoras