μία πορεία ντροπής

Τα μέσα ενημέρωσης ξεχωρίζουν εικόνες ντροπής στην απώθηση που έκαναν τα ΜΑΤ προς άτομα με αναπηρία και τους συνοδούς τους, όταν προσπάθησαν να μπουν στο χώρο του Κοινοβουλίου. Αυτή είναι η σκιά της ντροπής. Το σώμα της βρίσκεται μέσα στην πορεία που έκαναν οι άνθρωποι αυτοί στο κέντρο της πρωτεύουσας. Όταν άνθρωποι με αυτά τα προβλήματα υποχρεώνονται να βγουν στο δρόμο, τότε η κοινωνία παρατηρεί αμήχανη και η πολιτική οφείλει να επιδείξει συστολή.

Συνήθως το κάνει, αλλά πρόκειται για μία θρασύδειλη υπεκφυγή. Μέλη της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία έκαναν πορεία, την Πέμπτη, στο κέντρο της Αθήνας. Ο πρόεδρος της είπε ότι το αναπηρικό κίνημα στην Ελλάδα θα παλέψει ενάντια στη μείωση των αναπηρικών επιδομάτων, των μισθών, των ελάχιστων φοροαπαλλαγών, ενάντια στην καταβαράθρωση του προνοιακού συστήματος, των σχολείων και της υποχρηματοδότησης του συστήματος δημόσιας υγείας κ.λπ. Έγιναν δεκτοί από τον διευθυντή του πρωθυπουργικού γραφείου και απέσπασαν υπόσχεση για συνάντηση με τον κ. Σαμαρά πριν ψηφιστούν τα μέτρα.

Ασφαλώς κανένας δεν μπορεί να λάβει στα σοβαρά δεσμεύσεις και υποσχέσεις. Σε μία χώρα όπου η αναπηρία ταυτίζεται με το περιθώριο, τα προβλήματα των ανθρώπων αυτών αποδίδονται περισσότερο στη μοίρα και λιγότερο στην υστέρηση του κράτους. Και είναι αναπόφευκτο, τώρα που καταρρέουν οι υποδομές να είναι οι πρώτοι που υφίστανται συνέπειες. Έπρεπε να είναι οι τελευταίοι. Δεν είναι παράλογο αυτό που συμβαίνει.

Η κοινωνία μας μέχρι πρόσφατα θεωρούσε καταναγκασμό τη δημιουργία υποδομών για την υποβοήθηση των αναπήρων. Ακόμα και σήμερα το πράττει μόνο όπου είναι απολύτως αναγκαίο και θεωρείται κριτήριο πολιτικής ορθότητας. Παρκάρουμε επάνω σε προσβάσεις αναπήρων και συνήθως εκφράζουμε τη συμπάθεια μας με ματιές, όχι με πράξεις. Άντε και με μερικά λόγια όπως αυτά που διαβάσατε.

Αναδημοσίευση www.protagon.gr