Όλοι μας ελπίζουμε το 2012 να διώξει μακρυά τη σιωπή που άφησε πίσω του το 2011. Μέσα μας όμως ξέρουμε πολύ καλά ότι μας περιμένουν ακόμα δυσκολότερες μέρες.
Μεγαλύτερη ανασφάλεια, ανεργία, κοινωνικοί αποκλεισμοί και εργασιακά διλήμματα επιβίωσης θα αποτελέσουν μέρος της καθημερινότητας για πολλούς από εμάς.
Η ανικανότητα των τριών-τεσσάρων οικογενειών που κυβέρνησαν την μεταπολιτευτική Ελλάδα μας οδήγησαν από τις δηλώσεις περί "ισχυρής οικονομίας" σε κραυγές απόγνωσης
Η ανοχή που τις περισσότερες φορές εξαργυρωνόταν με άπληστη συμμετοχή σε ένα παιχνίδι διαφθοράς και αλλοτρίωσης, μας επέβαλε μια μακρόσυρτη "σιωπή". Ακούς το διπλανό σου να κραυγάζει ότι δε μπορεί να ζήσει πια και τον προσπερνάς. Τι να του πεις άλλωστε; Ότι φταίει και αυτός που σήμερα αναγκάζεται σκύψει το κεφάλι;
Δε λυπάμαι κανένα. Δε λυπάμαι πολύ περισσότερο τον εαυτό μου που αναγκάζομαι να τους "ακούω" χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας να κλαίνε για τα υλικά αγαθά που χωρίς κόπο απόκτησαν και πια τους ζητάνε να τα επιστρέψουν.
Όπως είπε κάποιος "οι παρέες γράφουν την ιστορία". Αλήθεια. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση παρέες ανίκανων ανεπάγγελτων αυλοκολάκων συνεχίζουν να γράφουν ιστορία εις βάρος μου. Η νίκη είναι σίγουρη και είναι δική τους. Η μήπως όχι;
Κλικ. Αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να ξαναμοιράσουμε το παιχνίδι. Με νέους όρους. Από την αρχή. Ξέρω ότι δεν είμαι πια μόνος μου. Και δεν είμαι πια η κουκίδα. Είναι μαζί μου η Μαρία, η Νίκη, ο Δημήτρης .. Αποφάσισα η δική μου παρέα να γράψει τη δική της ιστορία. Πιστέψτε με είμαστε πολλοί αυτοί που γουστάρουμε να τους χαλάσουμε το παιχνίδι και να γράψουμε τη δική μας ιστορία.
Anageos
*H φωτογραφία (έργο τέχνης) είναι του Βλαντιμίρ Ζότοβ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου