μίσος

Αρχίζω να ανησυχώ πολύ με τον τρόπο που εξελίσσεται αυτή η ολομέτωπη επίθεση όλων εναντίον του Τσίπρα. Ως προχθές ένιωθα κουρασμένος και αποκαμωμένος απ’ αυτό το συνεχές σφυροκόπημα.

Είχε από μέρες ξεφύγει των πλαισίων κάποιου επιτυχημένου πολιτικού σχεδιασμού και είχε καταντήσει ψυχολογική μανία και εμμονή. Όμως αυτό που διαπιστώνω τις τελευταίες δυο-τρεις μέρες σε καφενεία και παρέες σπιτιών, σε Αθηναϊκά σαλόνια και σε επαρχιακές ταβέρνες, αρχίζει να παίρνει διαφορετικά χαρακτηριστικά.

Η μαζική επίθεση κορυφής μετασχηματίζεται σε μια ανεκδιήγητη χυδαιότητα στη λαϊκή βάση που τους ακολουθεί. Αρχίζω να διακρίνω τα βιτριολικά χαρακτηριστικά του μαζικού μίσους. Τον ξεσκίζουν, του φορτώνουν όλες τις σκοτεινές προθέσεις της ιστορίας, όλα τα δυσοίωνα σενάρια του αιώνα μας. Είναι τέτοια η ένταση της αντεπίθεσης, που οι απλοί ψηφοφόροι του σταμάτησαν σιγά-σιγά να τον υποστηρίζουν δημόσια και ψιλολουφάζουν.

Τι να πρωτο-απαντήσουν και σε ποιόν; Ξέρετε, μ’ αρέσει η πολιτική αντιπαράθεση, αλλά σιχαίνομαι το πολιτικό μίσος. Και λυπάμαι που το λέω, αλλά μέρα με τη μέρα μάζες ανθρώπων καθοδηγούνται όχι να σκεφτούν, αλλά να μισήσουν. Μ’ έναν παράδοξο τρόπο που έχει χίλιες διαφορετικές αφετηρίες αλλά ενιαία τελική κατάληξη, ακούω πια από παντού φράσεις μίσους κατά του Τσίπρα. Σαν να έχει ήδη καταστρέψει ολοκληρωτικά τη χώρα, σαν να την έχει από καιρό εκθεμελιώσει. Ούτε Χρυσαυγίτης να ήταν. Δεν μ’ αρέσει αυτό καθόλου, δεν το γουστάρω.

Δεν μ’ αφήνει να σκεφτώ καθαρά, δεν μ’ αφήνει να λειτουργήσω νηφάλια. Κι αφού όλοι επιμένουν ότι αυτή τη φορά θα ψηφίσω για το μέλλον της χώρας μου και των παιδιών μου, θέλω ν’ αποφασίσω ανεπηρέαστα, μόνο με πολιτικά επιχειρήματα και μακριά από ψυχολογικούς καταναγκασμούς. Ούτε τους δέχομαι, ούτε φορέας τους θα γίνω. Αν μη τι άλλο, διαθέτω θαρρώ και κοινή λογική και αίσθηση της ιστορίας, αλλά και στοιχειώδη αισθητική.

Αναδημοσίευση protagon