μίσος

Αρχίζω να ανησυχώ πολύ με τον τρόπο που εξελίσσεται αυτή η ολομέτωπη επίθεση όλων εναντίον του Τσίπρα. Ως προχθές ένιωθα κουρασμένος και αποκαμωμένος απ’ αυτό το συνεχές σφυροκόπημα.

Είχε από μέρες ξεφύγει των πλαισίων κάποιου επιτυχημένου πολιτικού σχεδιασμού και είχε καταντήσει ψυχολογική μανία και εμμονή. Όμως αυτό που διαπιστώνω τις τελευταίες δυο-τρεις μέρες σε καφενεία και παρέες σπιτιών, σε Αθηναϊκά σαλόνια και σε επαρχιακές ταβέρνες, αρχίζει να παίρνει διαφορετικά χαρακτηριστικά.

Η μαζική επίθεση κορυφής μετασχηματίζεται σε μια ανεκδιήγητη χυδαιότητα στη λαϊκή βάση που τους ακολουθεί. Αρχίζω να διακρίνω τα βιτριολικά χαρακτηριστικά του μαζικού μίσους. Τον ξεσκίζουν, του φορτώνουν όλες τις σκοτεινές προθέσεις της ιστορίας, όλα τα δυσοίωνα σενάρια του αιώνα μας. Είναι τέτοια η ένταση της αντεπίθεσης, που οι απλοί ψηφοφόροι του σταμάτησαν σιγά-σιγά να τον υποστηρίζουν δημόσια και ψιλολουφάζουν.

Τι να πρωτο-απαντήσουν και σε ποιόν; Ξέρετε, μ’ αρέσει η πολιτική αντιπαράθεση, αλλά σιχαίνομαι το πολιτικό μίσος. Και λυπάμαι που το λέω, αλλά μέρα με τη μέρα μάζες ανθρώπων καθοδηγούνται όχι να σκεφτούν, αλλά να μισήσουν. Μ’ έναν παράδοξο τρόπο που έχει χίλιες διαφορετικές αφετηρίες αλλά ενιαία τελική κατάληξη, ακούω πια από παντού φράσεις μίσους κατά του Τσίπρα. Σαν να έχει ήδη καταστρέψει ολοκληρωτικά τη χώρα, σαν να την έχει από καιρό εκθεμελιώσει. Ούτε Χρυσαυγίτης να ήταν. Δεν μ’ αρέσει αυτό καθόλου, δεν το γουστάρω.

Δεν μ’ αφήνει να σκεφτώ καθαρά, δεν μ’ αφήνει να λειτουργήσω νηφάλια. Κι αφού όλοι επιμένουν ότι αυτή τη φορά θα ψηφίσω για το μέλλον της χώρας μου και των παιδιών μου, θέλω ν’ αποφασίσω ανεπηρέαστα, μόνο με πολιτικά επιχειρήματα και μακριά από ψυχολογικούς καταναγκασμούς. Ούτε τους δέχομαι, ούτε φορέας τους θα γίνω. Αν μη τι άλλο, διαθέτω θαρρώ και κοινή λογική και αίσθηση της ιστορίας, αλλά και στοιχειώδη αισθητική.

Αναδημοσίευση protagon

όχι άλλη υποκρισία!

Γιατί επιμένουν να διαστρεβλώνουν την 

πραγματικότητα; Τις τελευταίες μέρες έχω ακούσει τόσες πολλές φορές τη λέξη ΣΥΡΙΖΑ και τη λέξη Τσίπρας, όσες δεν τα είχα ακούσει όλο το τελευταίο, προεκλογικό διάστημα μαζί. Πράγμα που είναι απόλυτα λογικό βεβαίως. Παρατηρώ όμως ότι οι πιο πολλοί όταν … ξεστομίζουν αυτές τις λέξεις τις συνοδεύουν είτε με ειρωνεία είτε με χολή είτε απλά με την κλασσική πια αλαζονεία.

Συνοδεύουν δε, τις αναφορές τους με επιχειρήματα που εμφανώς στερούνται βάσης. Αν το δούμε μικροπολιτικά και κομματικά είναι απολύτως εξηγήσιμο και σε τελική ανάλυση όλα αυτά καλό κάνουν στον ΣΥΡΙΖΑ και στον αρχηγό του προσωπικά. Αν το δούμε όμως από άποψη ποιότητας της πολιτικής σκηνής και της δημόσιας σφαίρας είναι λυπηρό και προσβάλλει μια κοινωνία η οποία βρίσκεται βυθισμένη στα προβλήματά της κι αναζητεί ελπίδα.

Αυτό που ενοχλεί περισσότερο είναι αφενός οι παρερμνηνείες και η παραπλανητική αναπαραγωγή των θέσεών του ΣΥΡΙΖΑ και αφετέρου η φράση που ακους διαρκώς από ΜΜΕ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, αλλά και απλούς πολίτες σε συζητήσεις, «ο Τσίπρας δε θέλει να κυβερνήσει γι αυτό δεν συνεργάζεται και πάει σε εκλογές». Πόσο αερολογία μπορεί να αντέξει ο κόσμος; Πόσο δηλαδή μπορεί να ταλαιπωρηθεί η κοινή λογική; Για παράδειγμα, μας λένε ότι ο Τσίπρας πάει σε εκλογές γιατί δε θέλει να κυβερνήσει.

Και την ίδια ώρατονίζουν ότι το κάνει ηθελημένα γιατί τα ποσοστά του είναι σε άνοδο. Μπορεί κάποιος να μου το εξηγήσει αυτό το επιχείρημα; Αν δε θέλει λοιπόν να κυβερνήσει, ή μάλλον να συγκυβερνήσει και να αναλάβει ευθύνες από κοινού με τους υπόλοιπους οι οποίοι ήδη κυβερνούσαν, γιατί πάει σε εκλογές όπου πολύ πιθανά θα είναι πρώτο κόμμα; Μήπως αυτό ακριβώς δείχνει ότι θέλει να αναλάβει ευθύνη και μάλιστα την αποκλειστική; Γιατί επιμένουν να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα; Πόσο κόσμο ελπίζουν ότι μπορούν έτσι να κοροϊδέψουν; Όχι άλλη υποκρισία, δεν αντέχεται!

Αναδημοσίευση left.gr

το “άντε γαμηθείτε” του αλέξη τσίπρα

Eδώ και πάρα πολύ καιρό, από τότε δηλαδή που θυμάμαι τον εαυτό το μου, η ενασχόληση με τα κοινά ταυτίζεται με την θεσιθηρία και τον άνομο πλουτισμό.

Ο βουλευτής, ο πολιτικός εν γένει, είναι ο λαμόγιος που θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να καβατζώσει την καρέκλα και να τρώει με χρυσά κουτάλια κι αυτός και τα δισέγγονα -ο Άκης αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ιδιαίτερα τα τελευταία δύο μνημονιακά χρόνια, πέραν της λαμογιάς, η πολιτική ταυτίζεται πλήρως με το τσατσιλήκι στην τρόικα και τη βαρβαρότητα απέναντι στο λαό. Επί δύο χρόνια, πρωθυπουργοί και υπουργοί, βουλευτές και μεγαλοδημοσιογράφοι, κάθε λογής γραμματείς και φαρισαίοι, δεν έχουν πει ένα “μα δεν γίνονται αυτά” στην τρόικα και τον ΣΕΒ.

Επί δύο χρόνια δεν βρέθηκε ένας σε θέση ευθύνης που να πει ότι “δεν γίνεται να εξοντώσουμε έναν ολόκληρο λαό”. Επί δύο χρόνια δεν βρέθηκε ένας που να πει “άντε γαμηθείτε” και να αναλάβει το προσωπικό κόστος της αξιοπρέπειας. Και φτάσαμε σήμερα 8 Μάη, δύο μέρες μετά τον εκλογικό θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ, για να ακούσουμε επιτέλους αυτό το ουρανόμηκες “άντε γαμηθείτε” που περιμέναμε δύο χρόνια τώρα.

Αφού επί δύο μέρες οι μνημονιακοί προσπαθούσαν να αγκαλιάσουν σαν πύθωνες τον ΣΥΡΙΖΑ με στόχο είτε να να τον σύρουν σε μνημονιακή κυβέρνηση είτε να τού χρεώσουν το πολιτικό κόστος της προσφυγής στις κάλπες και της αστάθειας· αφού επί δύο μέρες πλέκουν το εγκώμιο του ΣΥΡΙΖΑ οι ίδιοι που τον συκοφαντούσαν με κάθε δυνατό τρόπο· αφού μέχρι και ο Βενιζέλος είπε ότι θέλει τον Τσίπρα πρωθυπουργό, αρκεί βέβαια να εφαρμόσει το πρόγραμμα της τρόικας· φτάσαμε σήμερα στην ώρα της αλήθειας.

Ο Τσίπρας παρέλαβε τη διερευνητική εντολή κι έθεσε τους όρους του για το σχηματισμό κυβέρνησης, επαναλαμβάνοντας ουσιαστικά το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ: α) Άμεση ακύρωση εφαρμογής των μέτρων του μνημονίου και ειδικότερα περικοπών μισθών – συντάξεων β) Ακύρωση νόμων που καταργούν στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα (μετενέργεια) γ) Προώθηση άμεσων αλλαγών στο πολιτικό σύστημα (αλλαγή εκλογικού νόμου, καθιέρωση απλής αναλογικής, κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών) δ) Δημόσιο έλεγχο στο τραπεζικό σύστημα. Ζήτησε να δοθεί τώρα στη δημοσιότητα η έκθεση της ΒlackRock ε) Δημιουργία διεθνούς επιτροπής λογιστικού ελέγχου για να διερευνηθεί το επαχθές του ελληνικού χρέους Με πιο απλά λόγια ο Τσίπρας επέλεξε να μη γίνει δωτός πρωθυπουργός της τρόικας, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΕΒ και των ΜΜΕ. Επέλεξε να τηρήσει όσα έλεγε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, αρνούμενος την άμεση πρωθυπουργοποίηση του.

Θα μπορούσε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει και την άλλη επιλογή, να σχηματίσει δηλαδή κυβέρνηση υπό το φύλλο συκής της “βελτίωσης του Μνημονίου”. Κάτι τέτοιο άλλωστε είχε κάνει η ηγεσία του ενιαίου τότε ΣΥΝ τον Ιούνιο του ’89, όταν συνέπραξε σε εκλογικό σχήμα για το οποίο κανείς δεν είχε κάνει λόγο προεκλογικά. Δικαιολογίες πάντοτε μπορούν να βρεθούν στην πολιτική, ειδικά μπροστά στο δέλεαρ της κυβέρνησης.

Όμως, ο Τσίπρας σήμερα κινήθηκε στον αντίποδα της επιλογής των Φλωράκη-Κύρκου του ’89. Επέλεξε να πει το δικό του μεγάλο “Όχι”, αυτό το “άντε γαμηθείτε” που περιμέναμε εδώ και δύο χρόνια για να το πει κάποιος στην τρόικα, τον ΣΕΒ και τη διαπλοκή. Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο. Αν δηλαδή ο Τσίπρας συμβιβαστεί τελικά ή αν εμείς θα τρώμε ξύλο από τα ΜΑΤ μιας αριστερής κυβέρνησης που θα έχουμε εκλέξει οι ίδιοι.

Σήμερα όμως έχουμε αυτό το λυτρωτικό “άντε γαμηθείτε” που δικαιώνει την επιλογή μας στην κάλπη και ίσως ανοίξει νέους δρόμους. Σήμερα το απόγευμα μπορούμε να πάμε στην καφετέρια φουσκωμένοι σαν τα παγώνια. Θα ανοίξουμε και την πολύχρωμη ουρά μας.

Αναδημοσίευση yalmpanis.wordpress